Na Teneryfie, największej w Wysp Kanaryjskich, znajduje się Teide, Piekielna Góra – czynny wulkan, zamieszkały, według wierzeń tubylczej ludności – Guanczów, przez demona, Guayota, czyli Niszczyciela.
Naukowcy, badający historię wyspy, odnaleźli na zboczach wulkanu pozostałości rytualnych obrzędów, mających na celu obłaskawienie straszliwego demona, przyjmującego postać czarnego psa.
Wulkan wznosi się na wysokość 3718 metrów n.p.m. Jest najwyższym wzniesieniem Wysp Kanaryjskich oraz Hiszpanii, do której Wyspy należą. Jeśli uwzględni się rozmiar wulkanu od jego podstawy, sięgającej 7500 metrów od dna Atlantyku, Teide zajmie trzecie miejsce wśród największych wulkanów na świecie.
Wulkan Teide to stratowulkan. W czasie erupcji wydobywają się z jego wnętrza na przemian magma oraz substancje piroklastyczne. Magma tworzy liczne warstwy, budujące zbocze, charakteryzujące się dużym nachyleniem.
Lawa, dochodząca do 1400 stopni Celsjusza, pokryła teren stopionymi skałami bazaltu, pumeksu i obsydianu. Zastygłe formacje zastygłej lawy widoczne są na zboczach wulkanu.
Cząstki lawy, które tworzyły substancje piroklastyczne, przyczyniły się do zniszczeń, spowodowanych przez wyrzucane z krateru głazy i mniejsze kamienie.
Szczyt wulkanu stanowi potężna wyrwa, świadcząca o gwałtowności erupcji. Jest to kaldera Las Canadas. Zarówno wulkan, jak i kaldera wchodzą w skład Parku Narodowego Teide. Na obszarze chronionym występują endemiczne gatunki traw i fiołków, a także jaszczurki i dierzby, charakterystyczne jedynie dla tego obszaru.
Historyczne erupcje wulkanu notowane są w latach 1704, 1705, 1706 oraz w 1798 roku. Zniszczeniu uległ wówczas port Garachico. Ostatni wybuch wulkanu zanotowano w 1909 roku.